Crónica ferrolá para xente soidosa

 

Podería xustificar de moitas maneiras diferentes o regreso constante á adolescencia nos meus textos, pero non sería máis que outra forma de evidenciar que aínda queda moito por dicir sobre aqueles anos nun Ferrol do que, ao meu modo de ver, non se falou o suficiente. Durante anos, busquei explicacións para o que alí aconteceu no tempo no que eu residín na cidade (1976- 1996). Os poucos estudos sobre socioloxía aos que tiven acceso proporcionaron algunhas claves, pero aínda é hoxe o día que percibo un baleiro considerable no que respecta ao que foi unha experiencia que, en ocasións, considero estigmatizante. Calquera pode pensar que o que se vai dicir sobre Ferrol, non dista moito do aplicable a calquera outra urbe industrial e, moi posiblemente, sexa certo pero, esta é a miña historia.

As persoas que se achegaron aos diferentes libros que publiquei, poderían comprobar que hai elementos que se repiten. Acontecementos, localizacións, personaxes e, sobre todo, xéneros e subxéneros musicais que conforman o abano, amplo e pouco rigoroso, do rock & roll conforman un mundo propio que tento, infrutuosamente, universalizar, ao tempo que procuro, con todos estes elementos, encher o baleiro que mencionaba anteriormente.

A comezos dos anos 90, cando eu me incorporei ao grupo, os rockers ferroláns reuníanse, case a diario, nun dos bares do barrio de Esterio, o Arcade (Rúa Taxonera, 10). Non podería precisar canto tempo levaba sendo o seu centro de reunións. Aquel local que, durante o día, ofrecía tapas de balde aos traballadores do estaleiro, polas tardes enchíase de adolescentes que levaban a súa propia música para que o matrimonio que o rexentaba a puxese como fío musical. Naquel tempo, era frecuente saír da casa con casettes dotados de seleccións musicais de confección propia para escoitar nos lugares  de reunión. Era unha forma de reafirmación e un modo exhibir, non sen fachenda, as novas adquisicións musicais. Aquel bar contaba cun pequeno reservado, que podía ser aproveitado tanto para estudar, a primeira hora da tarde durante a semana, como para os primeiros encontros sexuais durante as fins de semana. Despois dalgúns problemas cos propietarios do Arcade, debido a deterioro do mobiliario, os rockers víronse na obriga de dispersarse na procura de novos puntos de encontro. Durante algúns meses, este foi o Whashington (creo recordar que á altura do número 8 da Prazadas Angustias). Con posterioridade, e sen resultar o lugar preferido polo grupo, no Tres Portas ( número 31 da Rúa Carlos III ou o 32 de Fernando VI) dábanse cita algúns dos integrantes da subcultura rocker (é posible que atribuír o termo de subcultura sexa impreciso, xa que queda por determinar se, efectivamente, se podía denominar dese xeito. O que si é certo, é que compartían moitos dos elementos comúns aos movementos que si foron denominados con esa terminoloxía, Teddy Boys, Greasers, Rockers de primeira xeración, etc). A imposibilidade de volver ao Arcade supuxo un período de nomadismo até a desintegración total do grupo, aló polo ano 94, cando se reunía nunha tasca da que non recordo o nome (no número 170 da Estrada de Castela).

E agora, para falar do meu libro, parafraseando a Umbral, quero determe un lugar que se repite, o Bar Tres Portas, en varios dos meus libros, con nome propio ou sen el. Este local levaba ese nome polas tres portas das que dispuña, unha na rúa Fernando VI, outra que miraba para Carlos III e unha terceira, inutilizada, que daba a unha canella escura onde mexar ou trousar cando os locais estaban vetados por algún motivo de orde pública ou responsabilidade individual. Aló estaba Dora, un dos personaxes recorrentes nos meus textos, unha muller que para min sempre foi enigmática e para a que inventei en varias ocasións a historia da súa vida, a falta dunha real. En Rojo cochinilla e noutro libro aínda inédito, a presenza desta muller faise máis evidente, xa que utilizo o seu nome propio, así como unha breve descrición da súa fisionomía. O que pasou neste espazo perderase par sempre como bágoas na choiva, pero ficará subxectivado na miña memoria, mentres viva, como se tivese acontecido de verdade. O importante, como en todos os casos, é non levar golpes e o rock & roll.