No vos preocupar

 

Cando estaba no instituto tiven un profesor substituto, creo recordar que de física, ao que chamaban Gárgamel por un máis que razoable parecido con aquel dos Pitufos, teredes que desculpar que non recorde o nome real, que tiña por costume ir cara ao final da aula en canto nos poñía unha tarefa, sacar un zapato e apoiar o pé descalzo na parede. Por aquel efecto avestruz do que o que non se ve non existe, nós, que lle dabamos as costas, comezabamos a falar, primeiro polo baixo e despois nun ton a cada segundo máis alto. Até que dende o fondo se escoitaba un resignado “No vos preocupar”.

Isto foi o primeiro que pensei en canto comecei a escoitar as críticas a Rosalía (cantante). Eu, que apenas escoitara aquel malamente, non entendía o motivo polo que había todo aquel balbordo polo que se lle chama o motomami.

Eu ando sempre á procura de música e, entre as recomendacións dunha rede social, apareceume o motomami de Rosalía. No momento pensei na interlingua, que coñeceredes aquelas persoas que vistes Blade Runner (agora non lembro se tamén se facía mención en Soñan os androides con ovellas eléctricas). Despois pensei na cantidade de música lordenta que non recibe nin a metade de críticas que as que esta rapaza recibe. Eu tiña presente a sorpresa que levara con Miley Cyrus, que moitas de vós lembraredes polo vídeo promocional no que saía en roupa interior abalando sobre unha bola de demolición, cando, fóra do seu contexto, vina cantar nun directo con Dolly Parton. Deime conta de seguido, que aquela rapaza sabía cantar e non só sabía facelo, senón que era capaz de adaptarse a unha grande cantidade de rexistros. Con esta bagaxe, vin algunha entrevista a Rosalía, e algunha outra cousa. Debo recoñecer, chegados a este punto, que o seu estilo non me gusta e teño certas reticencias á hora de valorar positivamente o uso do seu corpo como exaltación da xuventude e a hipersexualización da muller, aínda que atopei artigos, coido que no xornal El Diario, que daban unha visión contraria, aducindo que realmente o que estaba facendo Rosalía era reivindicar o desexo feminino, tan negado. Pode ser, o meu coñecemento sobre os textos da autora son escasos. O que si descubrín, é que estamos a falar dunha cantante coas cousas moi claras, moi sensata e capaz de recoñecer que a industria á que aspirou dende moi nena, é capaz de engulir a calquera persoa, chuchando dela todo o que é aproveitable até deixala sen nada máis que ofrecer. Eu non son quen de asegurar que non me metería aí se a oferta fose o suficientemente xenerosa, ben é certo que eu non teño as súas calidades como compositora e intérprete. Non vou demostrar unha superioridade moral que, en todo caso, desprezo. Pero, si valoro positivamente os actos conscientes e as actitudes decididas. Eu recoñezo en Rosalía unha persoa cuns coñecementos musicais que superan con moito a media e sen medo á experimentación. Coido que é importante lembrar que moitos dos grupos cos que desfruto no meu tempo de lecer, en tempos, non superaban o uso de tres acordes á guitarra.