Allariz Dadá

 *Texto publicado na Revista INviable do 14 de maio do 2021


A fiestra aberta do número tres da rúa da Cruz en Allariz deixaba pasar unha leve brisa que recendía ao efecto dos primeiros días de verán sobre os campos da contorna e movía as páxinas que repousaban sobre a mesa. Corría o ano dous mil tres, pero é aínda hoxe que os meus sentidos recrean, por exemplo, a proximidade do río no lugar do Rexo, onde o Bernardo. Espazo polo que fago transitar a memoria para recordar os instantes que dediquei a escribir a miña Erótica. Naquel lugar de pedra xeada, áspera, e teitos altos, descubrín como as paredes modulaban o resón dos poemas bruitistas, tamén optofonéticos, de Raoul Hausmann ou como Boris Vian cantaba Je bois sans y prendre plaisir, pour pas me dire qu'il faudrait en finir. Acórdanme as horas como unha pausa, eterna, o silencio só interrompido polo son das campás, sempre intempestivas e situadas sobre as tempas nun día de resaca. Lembro cada imperfección no pavimento como a vista sobre os versos das miñas lecturas, a tombos, errática, consumida pola calor e o frío posterior. Recordo o contraste da silueta que, situada contra a luz, sostiña os versos: lévote dentro porque tamén eu son ferida. Figura que marcharía demasiado pronto, deixando parte da mágoa que facía mácula no seu subconsciente. Pasado o tempo, lamentaría non ter servido de acubillo para aquela pena.

E agora, neste presente que por veces me abandona pola deriva fractal dun pasado que é tan ficticio como o é tamén a memoria, ao tempo que Caterina Caselli interpreta a súa versión do Paint It Black, Tutto nero, retomo a canción de Vian a modo de conclusión: Je bois, systématiquement, pour oublier tous mes emmerdements. Son aqueles como son estes e todos os tempos, as obras que lin e que agora reescribo, son cada partícula de po suspendida no ar e iluminada por un raio de luz polarizada e desprazada por un esbirro no silencio dun cuarto en penumbra no solpor dunha tarde de verán dun Alariz Dadá.

Comentários