En parte, por deformación profesional
e, en parte, por tratarse dun elemento simbólico dentro do que se podería
considerar a identidade nacional, as vacas ocupan un lugar principal nun número
significativo dos meus relatos ou micro novelas. Se non lembro mal, no conto
que fora accésit do Certame de relato curto de Curtis, aló polo 2005, Benvidosá noite americana, o esqueleto da vaca que guiaba, dalgunha forma, ao Tatlin
(clase traballadora) na súa peregrinación de Xinzo a Celanova, simbolizaba a
memoria daquela parte do rural que vivira a posguerra e, consecuentemente, a
fame. Pasado o tempo, no ano 2012, trala publicación de Vattene! nos Q de Vian Cadernos
que editaba A Porta Verde do Sétimo Andar, viría a segunda experiencia rumiante,
da man dunha vaca que cedía a súa pel e as súas armas, un kalansnikov, a un
protagonista que tiña da súa man comezar a transformación social. Poderíase
dicir que a revolución neste país debería vir do ámbito bovino, contradicindo a
Marx e, posteriormente, á escola de Frankfurt con Marcuse como expoñente máis
visible, aínda que iso supoña certas contradicións. A máis recente achega prodúcese
co relato finalista dos Contos de Verán na convocatoria do 2019, que organiza
El Porgreso, O regreso de Lauraine Maccow, a miña primeira aproximación ao
western, no que a protagonista, unha vaca, atenta contra o restaurante Foster’s
Hollywood instalado no vagón dun tren de liña regular. Este acto servía de
vinganza á protagonista pola morte de inumerables compatriotas.
Vinculada a este animal atópase
sempre, dun xeito ou doutro, a clase traballadora, outra constante nos meus
relatos máis surreais, que procuran aproximarse, dalgunha forma, a certa poesía
de André Bretón. O antagonismo á este símbolo
tan característico da Galiza, viría da cascuda, no libro editado por Chiado no
2018, Barata minha barata. Este insecto convírtese nun depredador, ademais da
súa faceta habitual como detritívoro, representando a especulación e á crise
social e ambiental. Como curiosidade, nun dos relatos do libro titulado Ocidente,
publicado no 2015 por Círculo Rojo, concretamente en Não há ninguém
perto de si, aparece a figura da balea branca, sen dúbida facendo referencia a
Moby Dick de Herman Melville, aínda que neste caso para representar a memoria,
como animal lonxevo, que rouba ás persoas que se cruzan no seu camiño.
O surrealismo e o simbolismo
permitíronme sempre introducir a estes animais como figuras que transcenden á
súa propia realidade para axudarme a describir a miña visión particular da máis
crúa actualidade.
Comentários