Homenaxe a Isidro Novo

Texto lido o sábado 3 de novembro no patio do Vello Cárcere de Lugo, na homenaxe a Isidro Novo.

                                          Imaxe: AELG

Daquela que coñecín a Isidro Novo

Alberte Momán Noval

Non sabía nin como nin onde o coñecera, ..., quizais fose en Gay-Strip-Tease ou tal vez en Pink Pub. Que importaba. Pode ser que fose practicando o deporte de Lanza-lo anano, ou mesmo cadrando casualmente nalgunha tasca, un día grande en Calquerlandia.

Era 1999 e eu chegaba ao Carne de can, chegaba a Isidro Novo.

Naquel momento, o que houbera antes pasaba a ser irrelevante, o importante comezou a ser o que estaba por vir.

Para un exrocker do Delta do Mississippi, ou máis correctamente da beira oeste do río Enxerto, a quen nin o Romasanta da oralidade popular lograra cativar, encontraba o seu cruce de camiños no canto daquelas páxinas.

Aínda non puxera rostro ao seu nome, pero xa lle debía o primeiro viño que tomamos xuntos, tempo despois.

No fráxil fío temporal da miña memoria, no que xa desistín hai tempo de poñer orde, Isidro devólveme sempre ao Delta Blues do Mississippi, música coa que, sen decatarme, comecei a perfilar, anos atrás, o sentido das palabras que escribín para esta ocasión. Palabras que resultan, sen dúbida, insuficientes, para transmitir nin unha mínima parte da humanidade que atopei no Isidro literario e na persoa na que se transformarían os seus textos co tempo.

Isidro era profundamente crente, daqueles que se afastan do divino, dos que teñen sempre en mente un conto para dar a volta á moral que aquel destila. Isidro era crente dos que cren na liberdade e dignidade humanas, coas que foi tecendo cada unha das fibras nas que pousou as súas letras. Eu enleeime neses fíos unha tarde de 1999. Van xa aló unha chea de anos nos que fun debullando a liberdade e a dignidade humanas que tamén tentei transmitir con cada palabra, cada xesto. Gústame pensar que ambos transitamos por vías paralelas, como as do tren que imitaba á guitarra Robert Johnson, ou o Louisville and Nashville Railroad, L & N, ao que cantaran os Bintangs. O son da vella maquinaria sobre o camiño de ferro, como a voz de Isidro que perdura na memoria polo pouso da súa retranca.

E na súa memoria, o eu, que non é máis que aquel exrocker da banda oeste do río Enxerto, deixa aínda un viño pago, de cando en vez, nalgunha tasca, para algún outro exrocker magoado e sen norte que queira coñecer aquel que foi Isidro Novo.

E parafraseando por última vez aquela Carne de can e, polo tanto, a Isidro, direi que ninguén entenderá que este noso é o máis fermoso happy end.