As diferentes fases do confinamento déronme o vagar suficiente como para apartarme da senda que marcara, en canto a lecturas se refire, a comezos de ano, para afondar nun universo literario que non me era enteiramente novo, pero que si tiña un pouco esquecido. Despois de ler varias críticas positivas, o que non é infrecuente, arredor dun libro amplamente premiado, decidín achegarme ao Carrusel de BertaDávila. Recollino na casa, no tempo no que non se podía saír dela mais que para cuestións relacionadas coa mera supervivencia, da man de Trama, a miña librería de referencia en Lugo, que, naquel momento, abría só para facer os envíos das encomendas recibidas dende a páxina web. Lino en moi pouco tempo, sen determe nin para as tarefas básicas dun fogar estrañamente habitado. Detívenme con gusto na súa tenrura, incluso naqueles aspectos máis duros, deixándome levar suspendido no mol das palabras. Unha lectura amable sobre o cotiá, sobre a memoria, sobre o difícil de existir aboiando nun océano de denominacións que responden a unha conduta adecuada para cada ocasión. Nalgún instante impreciso da lectura, dei en lembrar o filme Noviembre de Achero Mañas. Inexplicablemente, relacionei a imaxe do carrusel na fiestra co circo, imaxinando aos pallasos xirando sobre o eixo central e rindo de forma histriónica cara a un público que observa. Despois pensei en Foucault, facendo un esforzo por lembrar algún parágrafo que tratase sobre a criminalización da enfermidade mental. Non fun quen. Realmente nunca son quen de recordar ningunha das frases que me chaman a atención cando leo. Pasado o tempo, recordo ou creo recordar unha entrevista ou un artigo sobre a autora, que lin sen moito interese, no que se falaba do que Serge Doubrovsky denominara autoficción. Naquel momento, pensei no difícil que resulta relacionarse a un mesmo con aspectos tan íntimos dunha vida humana.
Pasados os meses, en certa maneira con saudades daquela escrita doce e íntima, traballada de maneira obsesiva, fixen por achegarme a Illa decepción. Inicialmente, pensei que non sería quen de atraerme unha narrativa sobre os fogares xa que, no meu utilitarismo, non lle dou máis valor a unha casa do que é quen de ofrecer ou para o que foi construída. E, malia todo, recibín con gusto as relacións que se establecen na narración ao redor dos recordos, das vivencias, sensacións e estímulos xerados ao redor do fogar. Resaltar as cousas pequenas, os acontecementos que adoitan pasar desapercibidos ten o aquel de espertar a necesidade de revivir situacións do pasado. Hai máis Berta Dávila neste libro que fala e non fala de si mesma ou, directamente, que é unha forma de subxectivizar o suxeito, que reconstrúe constantemente a súa historia.
Comentários