recuncamos, como a marea, desta volta no Ensalle, para reconverternos en animais humanos(?). De Frida aos replicantes mediando unha soa noite e volvemos sobre os pasos, á procura do viño, Alba, das Rías Baixas, as Altas fican a unha hora do centro das nosas vidas, Compostela.
Cantamos, como non podería ser doutro xeito, cancións reinventadas, como querendo poñer os pés sobre a mesa e finxir despreocuparnos por todo. O noso tempo é así, errático, pasando nun instante cando nos vemos, e semellando non rematar nunca durante as ausencias, pero como ao porco co San Martiño, logo chega abril e volvemos, nós, coa primavera, sobre un Beirut á portuguesa, e o repouso do Xurés, que nos abre as portas dun país coñecido e sempre distante.
E a langosta e o percebe e a crica e o grelo de Barra, aló en Viñó, pasando as congostras de Hío. Logo de Domaio a Meira nun suspiro, xa de volta a casa, e paramos na Xunqueira, a modo, degustando o momento previo a unha nova ausencia e despois volta atrás, tamén no tempo. As estradas escuras na noite, entre o Berbés e Bouzas un par de ducias de prostitutas magoando o chicle coa boca moi aberta e o pasar dos coches que alumean só o asfalto, e as olladas reprobatorias das mulleres cansadas, casadas tamén, que abalan a cabeza cara os lados, mentres o marido realiza a condución mecánica acostumada e imaxina ir máis aló cunha desas rapazas que agochan alcol nas fendas dos muros dos estaleiros, para imaxinar que non vai frío e as horas son realmente minutos.
E agora, escribindo unha crónica a sorte de diario, tentando intuír as Illas Cíes dende a fiestra do despacho, ficando en Toralla, o edificio para o que destinaras un Boeing 747, na noite na que a lúa permanecía brillante sobre o mar de Moaña.
Cantamos, como non podería ser doutro xeito, cancións reinventadas, como querendo poñer os pés sobre a mesa e finxir despreocuparnos por todo. O noso tempo é así, errático, pasando nun instante cando nos vemos, e semellando non rematar nunca durante as ausencias, pero como ao porco co San Martiño, logo chega abril e volvemos, nós, coa primavera, sobre un Beirut á portuguesa, e o repouso do Xurés, que nos abre as portas dun país coñecido e sempre distante.
E a langosta e o percebe e a crica e o grelo de Barra, aló en Viñó, pasando as congostras de Hío. Logo de Domaio a Meira nun suspiro, xa de volta a casa, e paramos na Xunqueira, a modo, degustando o momento previo a unha nova ausencia e despois volta atrás, tamén no tempo. As estradas escuras na noite, entre o Berbés e Bouzas un par de ducias de prostitutas magoando o chicle coa boca moi aberta e o pasar dos coches que alumean só o asfalto, e as olladas reprobatorias das mulleres cansadas, casadas tamén, que abalan a cabeza cara os lados, mentres o marido realiza a condución mecánica acostumada e imaxina ir máis aló cunha desas rapazas que agochan alcol nas fendas dos muros dos estaleiros, para imaxinar que non vai frío e as horas son realmente minutos.
E agora, escribindo unha crónica a sorte de diario, tentando intuír as Illas Cíes dende a fiestra do despacho, ficando en Toralla, o edificio para o que destinaras un Boeing 747, na noite na que a lúa permanecía brillante sobre o mar de Moaña.
Comentários
;)
Beixos de Albariña