Galiza non se vende hoxe en Compostela. Recoñezo un sabor agridoce despois da consigna. Unha chea de contradicións por unha causa xusta. É sempre de xustiza errar, mais sempre con vontade de emenda. Porque, señor si, a lingua é unha cuestión política e como galegos e galegas debemos coñecela e temos o dereito de recibir todos os servizos no noso idioma e iso non é ditadura, non se trata dunha imposición, senón do respecto polos dereitos fundamentais dun pobo, recoñecido incluso pola constitucións española á que sempre se remite! Galiza Bilingüe debía estar pendente de indemnizacións hoxe na Manifa de Galiza non se vende.
Pero é certo o abandono, por parte da clase política (cando menos a oficial), de todo canto se refire ao medio e aos seus valores sociais.
A min, como persoa vencellada ao país, e cun fondo sentimento de pertenza a el, preocúpame moito, xa case dende que teño memoria, a perda do norte político do nacionalismo oficial, é dicir, daquel con representación na Cámara. Preocúpoume, dende hai anos, a deriva e a perda dun ideario, que en termos de Galiza non se vende, tivo a culminación cando Quintana asumíu, supoño que por obrigas cun electorado que el consideraba potencialemente seu, a cruzada do AVE para Galiza. Naquel momento, fiquei tan indignado que non volvín a un acto da socialdemocracia galega. Folga dicir que apoio as vías alternativas de comunicación para Galiza, é dicir, un tren que non só comunique todas as principais vilas e cidades galegas, senón que sirva para darlle vida ás comarcas, mediante un cercanías que permita asumir, por unha parte, un rural non illado e, por outra parte, despoxar ás cidades masificadas uníndoas coas contornas e aproveitándose destas para nutrirxe da forza de traballo.
Por todo isto, malia as contradicións dun Galiza non se vende que ás veces semella estar de saldo, continuarei reafirmándome na consigna en apoio dunha democracia verdadeiramente participativa.
Pero é certo o abandono, por parte da clase política (cando menos a oficial), de todo canto se refire ao medio e aos seus valores sociais.
A min, como persoa vencellada ao país, e cun fondo sentimento de pertenza a el, preocúpame moito, xa case dende que teño memoria, a perda do norte político do nacionalismo oficial, é dicir, daquel con representación na Cámara. Preocúpoume, dende hai anos, a deriva e a perda dun ideario, que en termos de Galiza non se vende, tivo a culminación cando Quintana asumíu, supoño que por obrigas cun electorado que el consideraba potencialemente seu, a cruzada do AVE para Galiza. Naquel momento, fiquei tan indignado que non volvín a un acto da socialdemocracia galega. Folga dicir que apoio as vías alternativas de comunicación para Galiza, é dicir, un tren que non só comunique todas as principais vilas e cidades galegas, senón que sirva para darlle vida ás comarcas, mediante un cercanías que permita asumir, por unha parte, un rural non illado e, por outra parte, despoxar ás cidades masificadas uníndoas coas contornas e aproveitándose destas para nutrirxe da forza de traballo.
Por todo isto, malia as contradicións dun Galiza non se vende que ás veces semella estar de saldo, continuarei reafirmándome na consigna en apoio dunha democracia verdadeiramente participativa.
Comentários