O nomadismo, síndrome ou solución

Destas crises que veñen de anos atrás, sácase unha situación, agora non desexo pensar se corrupta ou non, de nomadismo, dentro ou fóra das nosas fronteiras. É xa coñecido o argumento que asegura que os mozos e mozas, profesionais de calquera eido e nivel de formación, deben curtirse na precariedade para converterse en auténticas persoas de proveito.
Os/as que decidimos, nalgún momento de debilidade inocente, non emigrar, vémonos na obriga de aceptar traballos en distintas partes do país, para continuar enriquecendo a bagaxe nunha única vía, sempre relacionada coa nosa formación específica, e evitar ocupar postos completamente alleos a unha especialidade que levou anos de esforzo encamiñar.
Despois de anos percorrendo, residindo en distintas localidades da Galiza e o extranxeiro, toca recuncar en Lugo. Perdido entre a deslocalización, o apego a ningures e a absurda asunción de normalidade, na que dou en asumir que, para realizarme profesionalmente, debo prescindir dun único lugar de residencia, que debo coñecer estradas, corredoiras e congostras deste país como as liñas da miña propia man, para poder dicirme profesional.
Fronte esta necesidade asumida, que non real, como síntoma dunha enfermidade, que me obriga a cambiar de residencia, atópase a solución a un deses apartados da crise, das crises eternas, como é o desemprego.
Por outra banda, o que vai quedando atrás e os obxectos, os recordos e as persoas que un busca, por todos os medios, levar consigo, para sentir que aínda pertence a algures, a alguén.