Despois da túa recomendación poética, leo a Andrea Núñez:
Ségueme,
non será doado,
mais eu asegúroche uns minutos de intimidade.
Nas estacións de bus nada é doado, a xente móvese dun lado a outro sen
decatarse de que levan quedos moito tempo.
Non te asustes, segue....
eu sigo, sen medo, porque, como se dicía naquela fita, Blade Runner, vivir con medo é o xeito de ser escravo. Polo tanto, o medo non pode ser unha premisa segundo a que cómpra actuar. Non me asusto e sigo adiante. Sorpréndeme tamén Gibson, no seu Apocalypto, cunha mensaxe dun pai a un fillo nun momento de cacería polo monte, ao que lle pide que bote fóra todos os seus medos antes de volver á vila, para non contaminar co seu estado anímico ao resto de membros da tribu.
Podes contar comigo, como dicía Benedetti, para todo e malia todo. O único xeito de sermos libres.
Ségueme,
non será doado,
mais eu asegúroche uns minutos de intimidade.
Nas estacións de bus nada é doado, a xente móvese dun lado a outro sen
decatarse de que levan quedos moito tempo.
Non te asustes, segue....
eu sigo, sen medo, porque, como se dicía naquela fita, Blade Runner, vivir con medo é o xeito de ser escravo. Polo tanto, o medo non pode ser unha premisa segundo a que cómpra actuar. Non me asusto e sigo adiante. Sorpréndeme tamén Gibson, no seu Apocalypto, cunha mensaxe dun pai a un fillo nun momento de cacería polo monte, ao que lle pide que bote fóra todos os seus medos antes de volver á vila, para non contaminar co seu estado anímico ao resto de membros da tribu.
Podes contar comigo, como dicía Benedetti, para todo e malia todo. O único xeito de sermos libres.
Comentários
Pois xa sabes: un calderón contigo..
Porque din tantas voltas que perdín o rumbo, chegaches ti e atopeime.
E sen medo sempre, porque como cantaba Silvio: a covardía é asunto dos homes, non dos amantes, os amores covardes non chegan a amores nin a histerias.
E tamén de Blade Runner: Somos máis humanos que os humanos.
Quérote meu ollomol!
bicos grandes
Abraço
José M. Silva