Despois deste filme de Uli Edel, vese claro como os tempos foron cambiando, así como deben cambiar as perspectivas. As agresións do capitalismo nos países acomodados son certamente sutiles, e sutil deberá ser tamén a resposta. Utilizando as estratexias de criminalización na súa contra. A poboación debe entender que o violento é o Estado, xa que responde ás presións dos grandes grupos económicos; que é el o antidemócrata; que atenta sistematicamente contra os dereitos fundamentais, tanto aqueles individuais como dos pobos, e todo baixo a demagóxico e equívoco veo da xustiza.
A acción e o tempo determinarán novas fórmulas.
Neste sentido, ou cando menos a interpretación que eu lle dou ao texto que desexo que se achegue ao que quero dicir, volvo sobre Hans Magnus Enzensberger, nun texto de resistentes que permanecen no silencio do anonimato agardando unha oportunidade, malia que a resistencia non sexa revolución, titulado Luz restante.
Sen dúbida, sen dúbida eu tamén son deses
que aguantan aquí. Facilmente incluso,
en comparación con Kattowitz ou Montevideo.
Acó e aló restos da paisaxe,
rais de ferrocarril enferruxados, abellóns,
un río pequeno, ameneiros e aveleiras,
porque os cartos non chegaron
para a súa canalización. Sobre a auga turbia,
o zunido dos postes de alta tensión
non me molesta. Faime crer
que aínda podo ler un rato
antes de que oscureza.
E se me quero aburrir
aí esta a tele, copos de algodón de cores
sobre os ollos, mentres fóra
os suicidas infantís nos seus Hondas
braman ao redor da praza húmida.
Tamén o ruído, tamén a sede de vinganza
é un signo de vida.
A media luz antes de durmir
nin cólico, nin verdadeira dor.
Como unha leve maniota
sentimos boquexando, ela e máis eu,
o tempo que de minuto en minuto
vaise reducindo.
A acción e o tempo determinarán novas fórmulas.
Neste sentido, ou cando menos a interpretación que eu lle dou ao texto que desexo que se achegue ao que quero dicir, volvo sobre Hans Magnus Enzensberger, nun texto de resistentes que permanecen no silencio do anonimato agardando unha oportunidade, malia que a resistencia non sexa revolución, titulado Luz restante.
Sen dúbida, sen dúbida eu tamén son deses
que aguantan aquí. Facilmente incluso,
en comparación con Kattowitz ou Montevideo.
Acó e aló restos da paisaxe,
rais de ferrocarril enferruxados, abellóns,
un río pequeno, ameneiros e aveleiras,
porque os cartos non chegaron
para a súa canalización. Sobre a auga turbia,
o zunido dos postes de alta tensión
non me molesta. Faime crer
que aínda podo ler un rato
antes de que oscureza.
E se me quero aburrir
aí esta a tele, copos de algodón de cores
sobre os ollos, mentres fóra
os suicidas infantís nos seus Hondas
braman ao redor da praza húmida.
Tamén o ruído, tamén a sede de vinganza
é un signo de vida.
A media luz antes de durmir
nin cólico, nin verdadeira dor.
Como unha leve maniota
sentimos boquexando, ela e máis eu,
o tempo que de minuto en minuto
vaise reducindo.
Comentários