leo un texto de Boris Vian, dedicado a Jean Paul Sartre, despois da publicación de As moscas..
Dous homes pasean pola rúa.
Algúns teñen a ollada apagada como un peúgo sucio
Un moco recurrente obstruelles os cornetes do nariz.
Outros, brillantes, coa mirada viva,
Xiran un bastón mentres se van.
Todos dan polo cu ás moscas.
Pero hai dúas maneiras de dar polo cu ás moscas:
Con ou sen o seu consentemento
Moito falei onte sobre a actual situación do país, neste novo réxime do horror, do suicidio colectivo e como colectividade. Baixo as ordes dun Madrid obtuso, anquilosado no máis escuro da ditadura.
Mais, como reflexión:
hai dúas formas de dar polo cu aos galegos e galegas:
con ou sen o seu consentemento.
Dous homes pasean pola rúa.
Algúns teñen a ollada apagada como un peúgo sucio
Un moco recurrente obstruelles os cornetes do nariz.
Outros, brillantes, coa mirada viva,
Xiran un bastón mentres se van.
Todos dan polo cu ás moscas.
Pero hai dúas maneiras de dar polo cu ás moscas:
Con ou sen o seu consentemento
Moito falei onte sobre a actual situación do país, neste novo réxime do horror, do suicidio colectivo e como colectividade. Baixo as ordes dun Madrid obtuso, anquilosado no máis escuro da ditadura.
Mais, como reflexión:
hai dúas formas de dar polo cu aos galegos e galegas:
con ou sen o seu consentemento.
Comentários