quédome co primeiro verso deste poema porque sinto terme sacrificado a min mesmo, ao instinto máis primario, para satisfacer a necesidade de pertenza, ese contrato social do que non son partícipe, das normas que supón, do que elas negan e que hai de bo nese eu máis íntimo. Sacrificamos á besta para darnos á hipocresía, o sumo pecado, para deixarnos levar pola conciencia que manda, a autocensura, incluso máis que as normas externas. Matamos á besta porque nos lembra esa parte de nós que buscamos ocultar.
Comentários
Parabéns.