Recollo do Pedro Abrunhosa e Bandemonio un título que me remonta ao ano 1995, se non erro. Aquel ano no que Lupe Gómez sacaba do prelo o seu Pornografía, e comezaba unha revolución poética dende a autoedición. A Galiza, por aquel entón, chegaba unha campaña, vida de Portugal, que achegaba o termo foder ao acerbo común de comunicación. Tal vez foder... repetíase en todo tipo de merchandaising. Na Galiza foder é unha palabra de uso común, sempre vulgar, que abrangue moito máis do que unha acepción meramente sexual, polo que, dende o comezo, a campaña resultou un chisco desfasada da beira para aquí da raia (sempre imaxinaria), mais nunca exenta de certo encanto.
En todo isto pensaba ao ler a participación de Poma Fidiró para o Filo-Café de Boiro, Medo á liberdade. Repito mil veces este título, cada vez que volvo sobre as súas liñas. Podería dicir moito sobre as miñas impresións acerca de E. Fromm, mais desexo só centrarme en dous conceptos que ela obvia, coido pensar que premeditadamente, como son o de alienación e negación do coñecemento, ambas os dous, para min, moi relacionadas coa relixión cristiá, en particular. A proxección do ideal humano a un ser supremo, segundo Feuerbag, chega a negar todo o coñecemento, non porque este non exista, senón porque debe fundamentar a crenza no sempre inexplicable. En canto ao coñecemento do ben e do mal, cómpre situarse con Nietzsche para recoñecer que eses conceptos deben estar absolutamente superados.
O dominio e a submisión como ben describe o propio Fromm, son irmás dun mesmo sentimento de pertenza, de necesidade de pertenza a un grupo, que se resolve de xeito antagónico. A liberdade, alén do propio medo individual, convértese en obxecto de desexo, malia que a súa materialización non fose xamais conseguida.
Polo demais, en canto á compoñente química do orgasmo, igual que a de moitos sentimentos de pracer, ten que ver cunha substancia segregada polo cerebro, a dopamina. Iso é coñecemento humano, aquel que nos fará libres. Dese coñecemento forma parte, tamén, a realización de lentas e sensuais minetes en lingua galega, do que me confeso un seguidor fiel, con tendencia á adicción. Mais tamén porque son galego, sempre unha cuestión de localismo. Mais nunca desdeñaría a oportunidade de aprendelas noutras linguas. Neste campo confeso ser un bo alumno, incluso mellor alumno que amante. Mais agardando cambiar esa situación, sempre co tempo.
Comentários