Que ninguén tire unha pedra aínda que diga Jehová

hoxe no traballo fun altamente cuestionado por unha das miñas alumnas. Tendo en conta a hora que era, considerei que se podería tratar de como estabamos realizando o traballo, mais non quería cuestionar a miña formación, nin a miña persoa. Por suposto, non tiña nada que ver coa miña profesionalidade. Era unha cuestión de moral, cristiá, por suposto. Segundo parece a miña ausencia dela podía inducir a pensar algo errado sobre a miña persoa. É dicir, non se estaba a xulgar un feito, estabase a xulgar o que a miña conduta podía inducir a pensar. Ou sexa, que, co meu desleixado habitual, non me podo parar diante dun escaparate a altas horas da madrugada, porque pode inducir a pensar que son un delincuente estudando un golpe.
Podedes imaxinar a miña estupefacción. Inmediatamente me veu á cabeza a seguinte reflexión, que non emitín por razóns obvias: Dismo ti, que cres cegamente nunha virxe, que non só non era virxe, senón que ademais era adúltera. (Un saúdo para as adulteras e os adúlteros, menos efusivo, claro está, para os e as virxes!)
Ben, eu non estou pedindo unha estatua para que me saquen en procesión os do KKK e me enganchen billetes de cen na roupa. Certo que non son ningunha virxe, polo que pedín só un pouco de respecto pola intimidade dos demais, e tras case unha hora de discusión, deixei o falado por concluído e marchei comer.