Durante case oito horas ao día, xestiono a vida de nove persoas. Persoas que agardan por min para que lles diga cal vai ser a orde do día. Rara vez saben con antelación que é o que lles depara o futuro. En contadas ocasións estarían dispostas a decidir por si mesmas, nesas oito horas de vida que me outorgan, o destino que deberían procurar os seus pasos.
Para sentirme un chisco máis próximo, todas as mañáns presentolles as tarefas do día cun que vos parece se... e prosigo solicitando voluntarias para cada un dos traballos a realizar. É tan só unha, se cadra dúas persoas, a que se adianta para recoller a ferramenta e comezar a encomenda, o resto, agardan a que o seu nome sexa relacionado cun lugar, cun apeiro e cun intervalo de tempo que limite o seu traballo.
As cousas evolúen ao longo da mañá, as tarefas cambian, momento que aproveito para solicitar novamente a vontade particular de cada unha das persoas que me acompañan. Con detemento, reparo nos seus rostros que evitan mirarme até que teño decidido quen vai facer o que e en que intervalo de tempo.
Hai momentos nos que insisto en buscar voluntarias para determinadas tarefas e, incómodas, contestan que son eu quen debe decidir. Son as miñas oito horas de vidas, en plural. Son as oito horas nas que me traslado de corpo en corpo, tomando as decisións que elas non desexan tomar. Nesas oito horas son tanto elas coma min mesmo. Non entenden que as ordes que executan, son aquelas que me impoño a min mesmo cada mañá.
Por fortuna, non son un patrón, un xefe. Non busco decidir quen fica e quen marcha. Por fortuna, son quen se molla cando chove sobre todos os corpos, o que limpa o sangue dos beizos feridos polo frío, o que pousa a man sobre o ombreiro de quen chora.
Sempre hai quen non quere comprender que cando falo da miña xente, falo de min mesmo. Falo da dor que a historia imprimíu sobre os corpos todos que deron en expulsarnos a nós, en distintas idades. Hai sempre quen non entende que os males infrixidos son comúns e penden, como espada de Damocles, sobre nós todos e todas.
Con isto, só me reafirmo na miña presenza como figurante nun todo inabranguible polas miñas mans. Un todo que aperto cada mañá, nun abrazo que daría con gusto a todas e cada unha das persoas que agardan por min, o dono das súas oito horas diarias que me ofrecen.
Para sentirme un chisco máis próximo, todas as mañáns presentolles as tarefas do día cun que vos parece se... e prosigo solicitando voluntarias para cada un dos traballos a realizar. É tan só unha, se cadra dúas persoas, a que se adianta para recoller a ferramenta e comezar a encomenda, o resto, agardan a que o seu nome sexa relacionado cun lugar, cun apeiro e cun intervalo de tempo que limite o seu traballo.
As cousas evolúen ao longo da mañá, as tarefas cambian, momento que aproveito para solicitar novamente a vontade particular de cada unha das persoas que me acompañan. Con detemento, reparo nos seus rostros que evitan mirarme até que teño decidido quen vai facer o que e en que intervalo de tempo.
Hai momentos nos que insisto en buscar voluntarias para determinadas tarefas e, incómodas, contestan que son eu quen debe decidir. Son as miñas oito horas de vidas, en plural. Son as oito horas nas que me traslado de corpo en corpo, tomando as decisións que elas non desexan tomar. Nesas oito horas son tanto elas coma min mesmo. Non entenden que as ordes que executan, son aquelas que me impoño a min mesmo cada mañá.
Por fortuna, non son un patrón, un xefe. Non busco decidir quen fica e quen marcha. Por fortuna, son quen se molla cando chove sobre todos os corpos, o que limpa o sangue dos beizos feridos polo frío, o que pousa a man sobre o ombreiro de quen chora.
Sempre hai quen non quere comprender que cando falo da miña xente, falo de min mesmo. Falo da dor que a historia imprimíu sobre os corpos todos que deron en expulsarnos a nós, en distintas idades. Hai sempre quen non entende que os males infrixidos son comúns e penden, como espada de Damocles, sobre nós todos e todas.
Con isto, só me reafirmo na miña presenza como figurante nun todo inabranguible polas miñas mans. Un todo que aperto cada mañá, nun abrazo que daría con gusto a todas e cada unha das persoas que agardan por min, o dono das súas oito horas diarias que me ofrecen.
Comentários