Ás veces crúzome con labregos que falan noutra lingua. Detéñoos. Pregúntolles cousas do campo. Eles dinme que non traballan no campo. Dinme que son obreiros, de Santiago ou das aforas de Santiago, e que nunca traballaron no campo. Ten isto solución?
Roberto Bolaño. Nocturno de Chile
Finalmente fun quen de rematar este magnífico libro de Roberto Bolaño, con erros case que intolerables de edición, mais superados con vontade de ler, de entender o texto, de trasladalo a este máis próximo país, no que a dereita política é sinónimo de renuncia sistemática, de presión destinada á renuncia, de cápsula do esquecemento para a renuncia, de renuncia como mercado, e de esquerda (tamén política) que renuncia por medo (que é como dicir posibilismo).
Hoxe teño rabia contida, porque non fago máis que caer no mal de facerme mal a min mesmo. Recoñecín certa experiencia en facerme mal, como naquel manual de autolesión que tanto me gustaba nos libros de Suso de Toro. Acabei facendo unha broma, a quen buscaba cabrearme con cuestións de lingua, dicindo que eu, ao contrario que Aznar que falaba catalán na intimidade, falo español na miña máis íntima intimidade.
E a dor volve, sempre recurrente, sobre as decisións que tomo a diario, mais que imposible me resultaría renunciar a elas. Con todo, son feble, e busco alternativas incluso para aquelas máis meditadas. Mañá volverei a mostrarme firme, incluso cando pense que podo estar errado.
Roberto Bolaño. Nocturno de Chile
Finalmente fun quen de rematar este magnífico libro de Roberto Bolaño, con erros case que intolerables de edición, mais superados con vontade de ler, de entender o texto, de trasladalo a este máis próximo país, no que a dereita política é sinónimo de renuncia sistemática, de presión destinada á renuncia, de cápsula do esquecemento para a renuncia, de renuncia como mercado, e de esquerda (tamén política) que renuncia por medo (que é como dicir posibilismo).
Hoxe teño rabia contida, porque non fago máis que caer no mal de facerme mal a min mesmo. Recoñecín certa experiencia en facerme mal, como naquel manual de autolesión que tanto me gustaba nos libros de Suso de Toro. Acabei facendo unha broma, a quen buscaba cabrearme con cuestións de lingua, dicindo que eu, ao contrario que Aznar que falaba catalán na intimidade, falo español na miña máis íntima intimidade.
E a dor volve, sempre recurrente, sobre as decisións que tomo a diario, mais que imposible me resultaría renunciar a elas. Con todo, son feble, e busco alternativas incluso para aquelas máis meditadas. Mañá volverei a mostrarme firme, incluso cando pense que podo estar errado.
Comentários