A historia que non vou contar

esta semana, que finalmente remata, veu cargada de tensións, incluso de pequenos sustos, acompañados de carreiras que semellaban infinitas.
para quen falou nalgunha ocasión da miña épica do cotiá (expresión que non acuño, nin agardo facelo nunca. Non porque me disguste), nesas historias que dou en relatar, que escribo con sumo gusto, para eles e para quen considerou que esaxeraba nos meus relatos, vai unha historia tan real como permiten as circunstancias.
Sabemos que o traballo dá para moito, sobre todo en empresas con grande número de traballadores, cada un cunha historia persoal que roza o telefilme serie b de dramatización da realidade. Souben dun caso tan real que sería incapaz de facer un libro con el. Unha exprostituta inmigrante (disque) apoiada polos servizos sociais atopa un traballo, no que ten por xefe un excliente, que inmediatamente lle fai insinuacións. Proposicións das que ela renega nun principio. A soidade, a dureza de sobrevivir nun país estraño cun fillo, fana caer nunha forte depresión que a achega á relación proposta. Todo isto adornado cunha relación difícil cun exmozo, certas doses de racismo e unha clara vocación cara a dependencia.
De aquí até a presenza do 061 hai moito máis, do que nin eu mesmo estou certo de coñecer, nin de desexar coñecelo.

Comentários