'Prométeme'


Como seguidor da carreira de Kusturica, achegueime a ver o seu último filme, Prométeme. Del agardaba un imaxinario político-costumista e non defraudou. Como tampouco defraudou a reacción (en toda a súa lietaralidade) de El Mundo, fronte a súa proxección en Cannes.
O mesmísimo Carlos Boyero, achéganos un nutrido parágrafo baixo o título de Kusturica sigue desbarrando, que ilustra á perfección a disconformidade da dereita española, fronte á criatividade e a autocrítica, fronte a revisión da historia contemporánea da Europa máis hipócrita, acertadamente vista dende a ironía. Filmes como Underground, fixeron mella na pseudodemocracía cristianoide da cúpula europeista, o que proporcionou que se puxese en marcha unha reacción mediática, para limpar a imaxe do entramado que representa o mercado da guerra.
É xustamente a opinión de El Mundo a que me levou, aínda con máis determinación, a ver este magnífico filme. O que me falta por saber, tendo en conta que a grande dor de Carlos Boyero non comezou con este filme, que parte foi a que máis lle molestou? Podería ter sido, a comparación que do ataque bélico dun cacique local contra unha vila fose comparado coa invasión de Polonia por parte de Hitler, ou que se equiparase a ese mesmo cacique cun concepto xenérico como é o de fascismo, recoñecible aínda hoxe na ideoloxía máis rancia da dereita española?

E deleitanos Carlos Boyero:

A la media hora de proyección de Prométeme empiezas a entender cristalinamente las razones de que el serbio haya caído en relativa desgracia en un festival que se sentía orgulloso de haberle apadrinado.

Y es que no hay por dónde coger esta cretinez entre costumbrista y esperpéntica, esta autoparodia sin gracia, esta antología de los defectos más irritantes del cine de Kusturica. El tema, por decir algo, va del viaje de un chaval pueblerino, que vive con su abuelo, a la ciudad, acompañado de una vaca y con la misión de encontrar una novia. Esto no da para mucho, pero el ingenio con el que Kusturica pretende llenar el vacío del guión es simplemente lamentable. Y, cómo no, suena todo el rato la habitual música folclórica de explosiva orquesta zíngara que este director con vocación de melómano y de exótico utiliza machaconamente en todas sus películas. Pretende ser una fábula vitalista y colorista, pero esa parafernalia supuestamente lúdica y lírica ya no divierte ni al público más entregado y fiel a las chorradas de Kusturica.



Comentários