Danos colaterais

Até o de agora, como traballador do Sindicato Labrego Galego, mantiven un case silenzo respetuoso dado que se trataba dunha organización vencellada ao país e xunto á que se podía desenvolver unha tarefa imprescindible para o desenvolvemento correcto dun dos principais sectores produtivos do país. Afrontei o meu traballo, malia as dificultades propias do posto, cun grande grao de ilusión e motivación cara o sacrificio. Afrontei as doce pagas de seiscentos euros, traballar até doce horas ao día e cobrar, salario e dietas, cando había capacidade para facelo. Pero o que nunca pensei que debería asumir, era o desprezo continuado polo traballo e, nalgúns casos, polas persoas que estabamos a colaborar no proxecto. Nunca pensei que debería enfrontarme aos enormes prexuizos dunha Executiva, inmersa nunha loita persoal cunha outra facción de antigos camaradas e que está a provocar, probablemente, a meirande crise que o SLG afrontou até o de agora. Liorta entre bandos, na que os traballadores e traballadoras represaliados non somos máis que danos colaterais.
Son os acontecementos dos últimos tempos, os que me obrigan a facer pública a miña crítica a un xeito de facer as cousas, dentro da organización, que vai rematar por desfacer unha estrutura con máis de trinta anos de historia.
Dende a constitución da actual Executiva, foron progresivamente eliminadas as xuntanzas de traballadores/as (asembleas de responsables de locais, e de macrozonas) co fin de limitar o contacto entre eles/as e dosificar a información da que dispoñen os locais; limitouse deste xeito, a información da que se dispón á hora de afrontar calquera tipo de campaña; limitouse a operatividade dos/as traballadores/as, impedíndolles a moitos/as deles/as saír dos locais ou tratar cos afiliadodos/as; deliberadamente, ocultáronse accións ou actividades aos traballadores/as das comarcas, habendo momentos nos que, liberados/as, debemos enterarnos das mesmas por afiliados ou mesmo mediante responsables doutros sindicatos, nomeadamente UUAA. Esta semana, e como culminación da campaña de acoso e derrivo cara determinadas persoas da estrutura da organización, ficou claro que se pretende facer, por parte da Executiva, un baleiro económico á comarca de Compostela, polo que, a estas alturas, aínda hai dous compañeiros que non cobraron o seu salario, e non sabemos como se vai afrontar tanto as dédedas xa históricas de dietas e salarios, nos próximos meses. Despois de ter solicitado a comezos de semana unha entrevista coa Secretria de Organización por medio do correo electrónico, aínda é hoxe o día que somos incapaces de contactar con ela.
Moitas foron as irregularidades que se teñen cometido dende esta organización agraria. Moitos os atentados contra o Estatuto dos Traballadores, e malia todo, mantivemos un mutismo sepulcral para manter a organización unida. Pero, hoxe é o día no que é posible que se comece a saber todo canto se fixo nesta organización durante todos estes anos. A responsabilidade última será para aqueles/as que non souperon ver que a vía do odio e a defensa do persoal beneficio, non pode ser considerada nunca como solución de problemas, nin servir para a ocultación dos mesmos.