Este Ferrín éche o demo! E agora veño eu a botar leña sobre o lume dun comentario absurdo e descontextualizado, como se tivera que defender ás Comisións Labregas ou como se o futuro destas, ou o meu propio, estivese no que eu poda dicir hoxe aquí.
Paseando polas Brétemas virtuais din cun artigo de Fíos Invisibles sobre a visita de Ferrín á diáspora de Uruguai. Nesta entrevista, entre outras moitas cousas, fixo mención a unha supostas declaracións das devanditas Comisións falando nos seguintes termos: “As imposicións económicas da Unión Europea (UE) implican que a gandería galega estea na ruína, que o agro estea realmente espoboándose, pero non de persoas senón espoboándose de vacas. E iso foi porque o mercado común tivo e ten a ben protexer o leite francés e holandés e limitar o noso coas cuotas que hai que pagar. Así se chega a que as organizacións de esquedas que se chaman Comisións Labregas cheguen a pedir o liberalismo: «Agora queremos ser liberais, queremos producir todo o leite que queramos e venderllo a quen queiramos sen limites», din”. Sen pretender dubidar da memoria histórica deste home, case que, en nome do rigor, deixar claros unha serie de aspectos relativos a este tema: a entrada do estado Español na UE, e a asunción por este do sistema de cuotas, colleu a Galiza nun proceso de crecemento no sector leiteiro, cunha grande cantidade de explotacións agrarias, pero cunha moi baixa produción; mentres que países como Francia, que xa tiñan consolidado o sector, atopábanse cos problemas típicos do intensivismo, obrigando, nalgúns casos, a reducir considerablemente os kilos producidos. As cuotas chegaron a Galiza limitando a súa capacidade produtiva e cumpría crear un movemento que permitise a Galiza producir en base ao seu potencial, sen limitarse ao que a cuota a ela outorgada lle permitía. A partires de aí, mentres a política do Estado Francés foi de facilitar capacidade produtiva, a aquelas explotacións que a precisasen, a moi baixo prezo e ligada a terra, no Estado Español optouse pola especulación coa cuota, nunha dinámica de ir concentrado a produción en, cada vez, menos explotacións pero de maior número de animais (non así de SAU). A cuota en Galiza, convertíuse nun limitante á produción e que fomentaba o intensivismo. Na actualidade, na dinámica de aumentar a produción con independencia da superficie de terreo de cada explotación, coas explotacións con enormes débedas e a inestabilidade dos prezos, fai que a cuota sexa un grande problema dentro do sector.
Ben, en todo isto, cal foi a postura das antigas Comisións Labregas, dende o comezo unha oposición clara á instauración da cuota láctea, non porque fose un problema en si mesma, senón porque xa se albiscaba que traería un problema de sobreendebedamento das explotacións e porque limitaba o potencial produtivo do país, ademais de cuestionar a viabilidade das pequenas explotacións, que eran e son maioritarias neste país. Por outra banda, viuse consolidando o feito de que as empresas leiteiras, mediante negociacións entre elas, impedisen que as explotacións puidesen decidir a quen vender o leite, o que produciu en moitos casos, prácticas abusivas por parte das empresas ao ter suxeito ao gandeiro/a ás súas condicións. Para impedir estas prácticas das empresas sobre as explotacións, o Sindicato Labrego Galego buscou solucións a este tipo de pactos entre empresas.
E para rematar, consciente de que non está todo dito, cal é o modelo que defende o Sindicato Labrego Galego, segundo o que eu entendo? Un modelo de produción en base a terra, baseado en pequenas e medianas explotacións que repoboen o noso agro e produzan, no canto de pensando na cantidade, nunha calidade capaz de crear un valor engadido en si mesma, ademais de, evidentemente, producir todos os derivados lácteos en Galiza e con independencia das grandes multinacionais. Este modelo reduce produción e polo tanto a necesidade imperiosa de control sobre a mesma.
Encadrando neste meu discurso, algo máis elaborado que o de Ferrín, as, e repito, descontextualizadas declaracións deste home que de tan incendiario, resulta simplista e de escaso rigor.
Paseando polas Brétemas virtuais din cun artigo de Fíos Invisibles sobre a visita de Ferrín á diáspora de Uruguai. Nesta entrevista, entre outras moitas cousas, fixo mención a unha supostas declaracións das devanditas Comisións falando nos seguintes termos: “As imposicións económicas da Unión Europea (UE) implican que a gandería galega estea na ruína, que o agro estea realmente espoboándose, pero non de persoas senón espoboándose de vacas. E iso foi porque o mercado común tivo e ten a ben protexer o leite francés e holandés e limitar o noso coas cuotas que hai que pagar. Así se chega a que as organizacións de esquedas que se chaman Comisións Labregas cheguen a pedir o liberalismo: «Agora queremos ser liberais, queremos producir todo o leite que queramos e venderllo a quen queiramos sen limites», din”. Sen pretender dubidar da memoria histórica deste home, case que, en nome do rigor, deixar claros unha serie de aspectos relativos a este tema: a entrada do estado Español na UE, e a asunción por este do sistema de cuotas, colleu a Galiza nun proceso de crecemento no sector leiteiro, cunha grande cantidade de explotacións agrarias, pero cunha moi baixa produción; mentres que países como Francia, que xa tiñan consolidado o sector, atopábanse cos problemas típicos do intensivismo, obrigando, nalgúns casos, a reducir considerablemente os kilos producidos. As cuotas chegaron a Galiza limitando a súa capacidade produtiva e cumpría crear un movemento que permitise a Galiza producir en base ao seu potencial, sen limitarse ao que a cuota a ela outorgada lle permitía. A partires de aí, mentres a política do Estado Francés foi de facilitar capacidade produtiva, a aquelas explotacións que a precisasen, a moi baixo prezo e ligada a terra, no Estado Español optouse pola especulación coa cuota, nunha dinámica de ir concentrado a produción en, cada vez, menos explotacións pero de maior número de animais (non así de SAU). A cuota en Galiza, convertíuse nun limitante á produción e que fomentaba o intensivismo. Na actualidade, na dinámica de aumentar a produción con independencia da superficie de terreo de cada explotación, coas explotacións con enormes débedas e a inestabilidade dos prezos, fai que a cuota sexa un grande problema dentro do sector.
Ben, en todo isto, cal foi a postura das antigas Comisións Labregas, dende o comezo unha oposición clara á instauración da cuota láctea, non porque fose un problema en si mesma, senón porque xa se albiscaba que traería un problema de sobreendebedamento das explotacións e porque limitaba o potencial produtivo do país, ademais de cuestionar a viabilidade das pequenas explotacións, que eran e son maioritarias neste país. Por outra banda, viuse consolidando o feito de que as empresas leiteiras, mediante negociacións entre elas, impedisen que as explotacións puidesen decidir a quen vender o leite, o que produciu en moitos casos, prácticas abusivas por parte das empresas ao ter suxeito ao gandeiro/a ás súas condicións. Para impedir estas prácticas das empresas sobre as explotacións, o Sindicato Labrego Galego buscou solucións a este tipo de pactos entre empresas.
E para rematar, consciente de que non está todo dito, cal é o modelo que defende o Sindicato Labrego Galego, segundo o que eu entendo? Un modelo de produción en base a terra, baseado en pequenas e medianas explotacións que repoboen o noso agro e produzan, no canto de pensando na cantidade, nunha calidade capaz de crear un valor engadido en si mesma, ademais de, evidentemente, producir todos os derivados lácteos en Galiza e con independencia das grandes multinacionais. Este modelo reduce produción e polo tanto a necesidade imperiosa de control sobre a mesma.
Encadrando neste meu discurso, algo máis elaborado que o de Ferrín, as, e repito, descontextualizadas declaracións deste home que de tan incendiario, resulta simplista e de escaso rigor.
Comentários
Pos suposto que me faltaron moitas cousas que dicir, e tamén en relacion ás declaraciósn de Ferrín, que se equivoca ao dicir que o agro galego se despoboa de vacas, xa que se ben o número de explotacións pasaron dunhas cen mil no 1990, a unhas algo máis de quince mil na actualidade, pero iso non reducíu o número de animais, xa que no ano 85 a media de cuota das explotacións agalegas estaba nos 17000 kilos e na actualidade pasa dos 100000 kilos, e iso só se consegue aumentando considerablemente o número de animais, que pasaron duns 6 animais nesa primeira data a uns 60 nesta última.
en canto ao borrador no novo plan lácteo, que si fai unha territorialización da quota, deteriora a saúde daquelas zonas, como galiza, que aínda teñen potencial productor, mantendoa noutras zonas, como Cataluña, que o que busca é especular. Estón esta nova territorialización, no que o Estado chama Comunidades Autónomas, perxudica claramente ás explotacións galegas que non van poder acceder máis que á cuota interna, máis unha ínfima cantidade dunha reserva 'nacional'.
De todas formas, e repito, Suárez Canal diría sabedios que... se queres noutro momento falamos das políticas da Consellerís de Medio Rural, pero reafírmome no feito de que ate o de agora eu só plantexei a actitude do Sindicato Labrego Galego.
De todas formas, e fremitíndome ao comezo, coido que expresei con bastante claridade como o señor Ferrín ten un profundo descoñecemento dos sectores productivos deste país, quedándose o seu coñecemento en 20 anos atrás.
-cando chegou a cota por imposición europea, a finais dos 80, o slg díxolle aos labregos "non declaredes todo o voso leite". evidentemente, daquela o slg estaba na contra da limitación da produción leiteira.
-a distancia entre o leite producido e o real, en galiza, débese en moita parte a aquela nefasta decisión. e agora queren ser liberais, na vella tradición de destempos e tardepiastes.
-agora o slg é o sindicato das explotacións mínimas e as grandísimas explotacións. pódesllo preguntar a calquera gandeiro. por qué cres que o sindicato agrario do pssoe se fixo coa práctica totalidade das medianas explotacións? e non me digas que é un problema de medios, que en 1991 os dous estaban a velas vir.
-aínda por riba, comparten identidade sindical con coag. tes unha opinión formada acerca de coag? é o principal sindicato agrario español...
-suárez canal está aí para queimarse: só poderá limitar danos.
-isso si: non lle digas a ninguén que non sexa do partido -e que estea desinformado, a poder ser- as paridas que escribiches aquí sobre o slg.
fai o favor, anda.
(supoño que a túa precisión como poeta ha ser maior...)
- o discurso do slg á chegada das cotas, foi o de 'non compres cota e non entregues leite negro' iso seino porque dispoño da documentación da época para verificalo. calquera che poderá dicir, que iso que ti comentas é un absurdo sen ningún tipo de fundamento. O slg estaba contra a limitación de cuota, certamente, pero daquela limitación de cuota que nos deixaba con cen mil explotacións de 6 animais por explotación.
-UUAA participa e sempre participou da actividade sindical e económica de UGT, polo que non é comparable a economía de ambos sindicatos agrarios.
-o grande incremento de afiliación do slg debeuse, maiormente, ás loitas da cuota empresarial, e non creo que esa aseveración de slg=explotacións pequenas e enormes sexa certa, haiche de todo como na vide do señor.
- coag non é un sindicato estricto, senón que é unha organización de organizacións, e o slg non é membro de pleno dereito e só ten unha relación coiuntural. So coag quere que o slg entre como membro, pero o slg non pertence e, polo momento, non creo que pertenza a medio prazo a coag, moito han ter que cambiar as cousas. eu agardo que non pertenza nunca.
-suarez canal está para o que designe o seu partido. se o que me preguntas é a miña opinión persoal sobre o lugar que ocupa suarez canal. sinceramente considero que foi un erro para o bng chegar a pactar co psoe. pero foi unha decisión súa, tomárona e agora terán que apandar coas consecuencias. o que non entendo é por que mesturas a suarez canal co meu discurso.
-coido intuir a que partido te refires cando falas de que ferrín non pertence a el. para estar informado sobre o sector non fai falla pertencer a ningún partido, só hai que traballar co sector, e aínda así, ás veces hai cousas que se escapan. pensar que lendo catro xornais e admirando a chomsky ou petras xa podes falar sobre calquera cousa que teña que ver cos sectores productivos de calquera lugar, coido que é un erro. o sector lácteo galego, se se quere coñecer, hai que estar nel todos os días, e añinda así resulta dificil. non coido que pertencer a ningún partido axude a nada.
pola miña banda, levo ano e medio traballando co sector e escoitando gandeiros, e non falo de todo isto para demostrar que sei máis que ninguén, porque probablemente non sexa certo, pero si falo en función da miña experiencia e coñecementos.
en canto a este outro anónimo. non sei que ditadores admira ferrín. non considero que ferrín admire ditadores, pero iso é algo que haberá que aclarar con el.