Este Ferrín éche o demo! E agora veño eu a botar leña sobre o lume dun comentario absurdo e descontextualizado, como se tivera que defender ás Comisións Labregas ou como se o futuro destas, ou o meu propio, estivese no que eu poda dicir hoxe aquí.
Paseando polas Brétemas virtuais din cun artigo de Fíos Invisibles sobre a visita de Ferrín á diáspora de Uruguai. Nesta entrevista, entre outras moitas cousas, fixo mención a unha supostas declaracións das devanditas Comisións falando nos seguintes termos: “As imposicións económicas da Unión Europea (UE) implican que a gandería galega estea na ruína, que o agro estea realmente espoboándose, pero non de persoas senón espoboándose de vacas. E iso foi porque o mercado común tivo e ten a ben protexer o leite francés e holandés e limitar o noso coas cuotas que hai que pagar. Así se chega a que as organizacións de esquedas que se chaman Comisións Labregas cheguen a pedir o liberalismo: «Agora queremos ser liberais, queremos producir todo o leite que queramos e venderllo a quen queiramos sen limites», din”. Sen pretender dubidar da memoria histórica deste home, case que, en nome do rigor, deixar claros unha serie de aspectos relativos a este tema: a entrada do estado Español na UE, e a asunción por este do sistema de cuotas, colleu a Galiza nun proceso de crecemento no sector leiteiro, cunha grande cantidade de explotacións agrarias, pero cunha moi baixa produción; mentres que países como Francia, que xa tiñan consolidado o sector, atopábanse cos problemas típicos do intensivismo, obrigando, nalgúns casos, a reducir considerablemente os kilos producidos. As cuotas chegaron a Galiza limitando a súa capacidade produtiva e cumpría crear un movemento que permitise a Galiza producir en base ao seu potencial, sen limitarse ao que a cuota a ela outorgada lle permitía. A partires de aí, mentres a política do Estado Francés foi de facilitar capacidade produtiva, a aquelas explotacións que a precisasen, a moi baixo prezo e ligada a terra, no Estado Español optouse pola especulación coa cuota, nunha dinámica de ir concentrado a produción en, cada vez, menos explotacións pero de maior número de animais (non así de SAU). A cuota en Galiza, convertíuse nun limitante á produción e que fomentaba o intensivismo. Na actualidade, na dinámica de aumentar a produción con independencia da superficie de terreo de cada explotación, coas explotacións con enormes débedas e a inestabilidade dos prezos, fai que a cuota sexa un grande problema dentro do sector.
Ben, en todo isto, cal foi a postura das antigas Comisións Labregas, dende o comezo unha oposición clara á instauración da cuota láctea, non porque fose un problema en si mesma, senón porque xa se albiscaba que traería un problema de sobreendebedamento das explotacións e porque limitaba o potencial produtivo do país, ademais de cuestionar a viabilidade das pequenas explotacións, que eran e son maioritarias neste país. Por outra banda, viuse consolidando o feito de que as empresas leiteiras, mediante negociacións entre elas, impedisen que as explotacións puidesen decidir a quen vender o leite, o que produciu en moitos casos, prácticas abusivas por parte das empresas ao ter suxeito ao gandeiro/a ás súas condicións. Para impedir estas prácticas das empresas sobre as explotacións, o Sindicato Labrego Galego buscou solucións a este tipo de pactos entre empresas.
E para rematar, consciente de que non está todo dito, cal é o modelo que defende o Sindicato Labrego Galego, segundo o que eu entendo? Un modelo de produción en base a terra, baseado en pequenas e medianas explotacións que repoboen o noso agro e produzan, no canto de pensando na cantidade, nunha calidade capaz de crear un valor engadido en si mesma, ademais de, evidentemente, producir todos os derivados lácteos en Galiza e con independencia das grandes multinacionais. Este modelo reduce produción e polo tanto a necesidade imperiosa de control sobre a mesma.
Encadrando neste meu discurso, algo máis elaborado que o de Ferrín, as, e repito, descontextualizadas declaracións deste home que de tan incendiario, resulta simplista e de escaso rigor.