No ollo da ladra: A mensaxe inscrita no subtexto dun bolero -
.
- Eu 1:
Empezas a escribir nun folio en branco porque xa antes comezaches a facelo noutro.
Transcribes o que tes nas notas que foches tomando nas cafeterías, na parada do autobús, nas escaleiras das prazas… Pero esta vez ha ser diferente. Prométeste a ti mesma que lle darás máis CORPO ás frases. A forma definitiva.
.
- Eu 1:
Entón respiras e non sabes por que chegaches a este punto, pero hai algo que che obriga a tirar do fío. Saír á rúa para atopar a túa nova obra.
.
- Eu 1:
Tampouco comprendes o motivo de que estas palabras che taladren a cabeza, pero aínda sentes a punta da pruma do teu pai percorréndoche a palma da man.
.
- Eu 1:
Quizais fose un soño. A noite pasada non te lavaches os dentes nin te fixeches a limpeza de cute. Foches para a cama cunha sensación intrínseca de sucidade e as sabas tardaron tempo en collerche a forma do corpo.
.
- Eu 1:
Non, un soño é demasiado evidente. ¡ Xa sabes !, como cando estabas na escola e todos os nenos remataban as redaccións dicindo: “ E todo foi un soño ”.
.
( Risos)
.
Ha ser algo mellor… Un anuncio dun xornal, o nome dunha marca comercial, un spot que pasan nas pantallas das paradas do metro.
Un lapis de ollos !
.
( Risos )
.
“ No ollo da ladra ”.
A mensaxe inscrita no subtexto dun bolero.
.
- Eu 1 :
SEGUE, SEGUE, NON TE AUTOCENSURES OU MATARALA….
.
Escribo:
Os domingos cando volto da casa dos meus pais e chego á cidade conduzo coa radio acesa. Entón, soa unha canción que me engancha. Sucédeme tantas veces que me vexo na obriga de construir para ela unha suit no meu cerebro.
.
- Eu 1:
¿ Unha suit no meu cerebro ?, ¡ unha suit no meu cerebro !, ¿pero donde vives, muller ?. Nunca has perder esa historia de ir de poeta. ¡ Pensa un pouco !. É imposible que a túa protagonista fale así….
.
Tachóns / tachóns / tachóns
.
Escribo:
De pronto soa unha canción que me engancha. Pásame tantas veces que decido nomeala a banda sonora desta tarde de domingo.
O tráfico é inmenso. Está a piques de chover. Dende o interior dos autobuses tamén se pode mirar. Roubarlle á xente que pasa un anaco da súa vida.
.
Escribo:
Atópome detrás dun autobús. Agardo a que o semáforo se poña en verde. Mantéñome ao volante…
.
El subíu ao autobús na primeira parada e sentou na parte traseira. Botou alento nas mans e fregounas como buscando calor.
(…)
Claro, eu todo iso non cheguei a velo. Naqueles momentos aínda non sabía da súa existencia.
(…)
O home está a piques de se erguer do asento para baixar do urbano e perderse na cidade; pero antes A OLLADA: un arrepío sóbelle polo pescozo.
(…)
El aínda non sabe que o que está a sentir non é un arrepío. Son eu mirándoo por detrás. Chantándolle os ollos na caluga.
(…)
Entón xira a cabeza. Mírame a través do vidro traseiro do autobús. Impáctame.
.
IMPACTO!!!
.
- Eu 1:
Claro que te impacta. ¡ Estarás contenta!. É o que levabas agardando todo o día. Dende que te ergueches pola mañá, desexabas que a túa mirada se cruzase coa do outro. Roubar a esencia do momento. És unha especie de insecto agardando zugar o sangue do antílope. SEN PIEDADE.
.
Escribo:
Xa está en verde e non reacciono. Os coches de atrás han comezar a tocar a bucina en segundos. Pero non podo mover un dedo. Quero gardar a ese home no meu maleteiro.
Quitarlle a mirada e agochala na pel da man. Soterrala baixo as pedras da praza máis fermosa da cidade. Nese espacio que divide o real co que xa non o é. No medio dos dous mundos. Como o oco que fan as éngoas ao estarricar as pernas. Papá estará orgulloso.
.
- Eu 1:
Outra vez a canción. Estase a converter na túa aliada. No leitmotiv da túa caza.
.
- Eu 1:
¿ Pero qué ocorre cando aquela ollada que querías roubar non entra no teu saco?.
Sentes que adelgazas ata o extremo. Perdes o contacto co exterior e comezas a buscar os porqués da negación.
.
- Eu 1:
Soa o despertador. Acendes a radio. Soa o teu bolero favorito. Algo forzado por ti mesma está a piques de pasar. Na palma da man gardas un debuxo. Non o ves pero mantense impoluto en ti. Non és unha autómata. Sabes con certeza a onde te dirixes e cal é o teu obxectivo.
.
- Eu 1:
Camiñas de volta á casa. Enfrontaraste de novo ao papel en branco.
Baleirarás nel todas as notas. Pero desta vez, prométeste a ti mesma que tentarás dar máis CORPO ás FRASES.
Un novo enfoque coa forma definitiva.
..
- Eu 1:
Empezas a escribir nun folio en branco porque xa antes comezaches a facelo noutro.
Transcribes o que tes nas notas que foches tomando nas cafeterías, na parada do autobús, nas escaleiras das prazas… Pero esta vez ha ser diferente. Prométeste a ti mesma que lle darás máis CORPO ás frases. A forma definitiva.
.
- Eu 1:
Entón respiras e non sabes por que chegaches a este punto, pero hai algo que che obriga a tirar do fío. Saír á rúa para atopar a túa nova obra.
.
- Eu 1:
Tampouco comprendes o motivo de que estas palabras che taladren a cabeza, pero aínda sentes a punta da pruma do teu pai percorréndoche a palma da man.
.
- Eu 1:
Quizais fose un soño. A noite pasada non te lavaches os dentes nin te fixeches a limpeza de cute. Foches para a cama cunha sensación intrínseca de sucidade e as sabas tardaron tempo en collerche a forma do corpo.
.
- Eu 1:
Non, un soño é demasiado evidente. ¡ Xa sabes !, como cando estabas na escola e todos os nenos remataban as redaccións dicindo: “ E todo foi un soño ”.
.
( Risos)
.
Ha ser algo mellor… Un anuncio dun xornal, o nome dunha marca comercial, un spot que pasan nas pantallas das paradas do metro.
Un lapis de ollos !
.
( Risos )
.
“ No ollo da ladra ”.
A mensaxe inscrita no subtexto dun bolero.
.
- Eu 1 :
SEGUE, SEGUE, NON TE AUTOCENSURES OU MATARALA….
.
Escribo:
Os domingos cando volto da casa dos meus pais e chego á cidade conduzo coa radio acesa. Entón, soa unha canción que me engancha. Sucédeme tantas veces que me vexo na obriga de construir para ela unha suit no meu cerebro.
.
- Eu 1:
¿ Unha suit no meu cerebro ?, ¡ unha suit no meu cerebro !, ¿pero donde vives, muller ?. Nunca has perder esa historia de ir de poeta. ¡ Pensa un pouco !. É imposible que a túa protagonista fale así….
.
Tachóns / tachóns / tachóns
.
Escribo:
De pronto soa unha canción que me engancha. Pásame tantas veces que decido nomeala a banda sonora desta tarde de domingo.
O tráfico é inmenso. Está a piques de chover. Dende o interior dos autobuses tamén se pode mirar. Roubarlle á xente que pasa un anaco da súa vida.
.
Escribo:
Atópome detrás dun autobús. Agardo a que o semáforo se poña en verde. Mantéñome ao volante…
.
El subíu ao autobús na primeira parada e sentou na parte traseira. Botou alento nas mans e fregounas como buscando calor.
(…)
Claro, eu todo iso non cheguei a velo. Naqueles momentos aínda non sabía da súa existencia.
(…)
O home está a piques de se erguer do asento para baixar do urbano e perderse na cidade; pero antes A OLLADA: un arrepío sóbelle polo pescozo.
(…)
El aínda non sabe que o que está a sentir non é un arrepío. Son eu mirándoo por detrás. Chantándolle os ollos na caluga.
(…)
Entón xira a cabeza. Mírame a través do vidro traseiro do autobús. Impáctame.
.
IMPACTO!!!
.
- Eu 1:
Claro que te impacta. ¡ Estarás contenta!. É o que levabas agardando todo o día. Dende que te ergueches pola mañá, desexabas que a túa mirada se cruzase coa do outro. Roubar a esencia do momento. És unha especie de insecto agardando zugar o sangue do antílope. SEN PIEDADE.
.
Escribo:
Xa está en verde e non reacciono. Os coches de atrás han comezar a tocar a bucina en segundos. Pero non podo mover un dedo. Quero gardar a ese home no meu maleteiro.
Quitarlle a mirada e agochala na pel da man. Soterrala baixo as pedras da praza máis fermosa da cidade. Nese espacio que divide o real co que xa non o é. No medio dos dous mundos. Como o oco que fan as éngoas ao estarricar as pernas. Papá estará orgulloso.
.
- Eu 1:
Outra vez a canción. Estase a converter na túa aliada. No leitmotiv da túa caza.
.
- Eu 1:
¿ Pero qué ocorre cando aquela ollada que querías roubar non entra no teu saco?.
Sentes que adelgazas ata o extremo. Perdes o contacto co exterior e comezas a buscar os porqués da negación.
.
- Eu 1:
Soa o despertador. Acendes a radio. Soa o teu bolero favorito. Algo forzado por ti mesma está a piques de pasar. Na palma da man gardas un debuxo. Non o ves pero mantense impoluto en ti. Non és unha autómata. Sabes con certeza a onde te dirixes e cal é o teu obxectivo.
.
- Eu 1:
Camiñas de volta á casa. Enfrontaraste de novo ao papel en branco.
Baleirarás nel todas as notas. Pero desta vez, prométeste a ti mesma que tentarás dar máis CORPO ás FRASES.
Un novo enfoque coa forma definitiva.
.
.
Antía Otero
www.agardandoagodot.blogspot.com
Comentários